Mijn Verhaal

Mijn eerste paniekaanval staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. Ik was 16 jaar, zat in mijn examenjaar en werkte in de afwaskeuken van een restaurant. Het was rond 23:00 toen ik naar huis ging. De volgende ochtend zou ik bij Zeeman starten met een vakantiebaantje. Maar die avond, zodra ik in bed ging liggen, voelde ik mezelf compleet wegzakken. In paniek sprong ik op en riep mijn moeder. Kort daarna begon ik hevig te hyperventileren. Mijn moeder belde de dokter, maar op dat moment kon die niet veel doen.

De dag erna ging ik niet naar mijn nieuwe werk. Ik was zo angstig dat ik dagenlang op de bank heb doorgebracht. De aanvallen bleven terugkomen. Gelukkig was mijn moeder er altijd voor me; daar ben ik haar nog steeds ontzettend dankbaar voor. Ik ging ondertussen weer terug naar school, maar merkte dat ik constant op zoek was naar afleiding. Zodra ik stilzat of mijn gedachten de vrije loop liet, sloegen de paniekaanvallen opnieuw toe.

Op een gegeven moment durfde ik niet eens meer naar buiten. We besloten opnieuw naar de dokter te gaan, die me medicijnen voorschreef: Anfranil. Helaas voelde ik me juist slechter door die medicatie. Mijn moeder heeft het toen weggegooid. Ondanks alles probeerde ik door te zetten; ik bleef werken en mijn dagelijkse dingen doen. Maar de paniekaanvallen achtervolgden me overal – in winkels, op mijn werk, zelfs als ik uitging. Het maakte me gek.

Uiteindelijk kwam ik terecht bij Parnassia in Den Haag. Daar kreeg ik gesprekken en ging ik in groepstherapie. Die groepssessies waren erg waardevol; het was fijn om met mensen te praten die door hetzelfde gingen. Toch bleef het zwaar. Er waren momenten dat ik dacht écht iets ernstigs te mankeren; ambulances werden zelfs geregeld opgeroepen. Maar uiteindelijk bleek het steeds een product van mijn angst en gedachten.

Er kwamen plekken die ik mijdde omdat ik ervan overtuigd was dat ik daar opnieuw een aanval zou krijgen. Toen het op zijn ergst was, ging ik alleen ’s avonds naar buiten om met mijn moeder te wandelen, zodat niemand me zou zien. Mijn moeder was mijn enige houvast. Gelukkig kreeg ik uiteindelijk andere medicatie, Citalopram, die ik nu nog steeds gebruik. Langzaam ging het iets beter, maar het bleef een wisselwerking van goede en slechte periodes.

Toen ik zwanger werd van mijn eerste kind, veranderde er veel in mijn lichaam. De eerste drie maanden voelde ik me erg slecht en kon ik geen extra kalmerende medicatie nemen vanwege de zwangerschap. Het was een zware tijd, en ik was constant bang dat het negatieve effect zou hebben op mijn baby. Gelukkig voelde ik me na drie maanden beter. Bij mijn tweede zwangerschap maakte ik hetzelfde door.

Zelfs nu heb ik nog momenten in supermarkten waarop ik mijn karretje laat staan en naar buiten vlucht. De angst komt soms zomaar uit het niets. Dat is iets waar ik nog steeds mee moet leren omgaan.

In de afgelopen jaren heb ik twee grote terugvallen gehad, waarvan de laatste – vorig jaar – veruit de heftigste was. Ik kreeg een infectie aan mijn voeten en werd behandeld met Terbinafine. Tegelijkertijd had ik dat jaar enorm veel gewerkt en mezelf volledig uitgeput. Een paar dagen na het starten van die medicatie begon ik me ontzettend down en emotioneel te voelen, maar ik realiseerde me niet dat dit door de medicatie zou kunnen komen.

Ik weet nog goed dat ik op 23 januari naar mijn werk ging en daar uit het niets begon te huilen. Toch maakte ik mijn dienst af. De volgende ochtend werd ik wakker met misselijkheid, paniek en hevige buikpijn. Ik meldde me ziek en belde de dokter, die de dosis Oxazepam verhoogde. Toch bleef de angst. De dagen erna waren verschrikkelijk: ik sliep slecht en werd iedere ochtend wakker met enorme paniek. Ik belde drie keer de ambulance en werd zelfs een keer naar de Eerste Hulp gebracht vanwege de hevige buikpijn, die achteraf door de zenuwen kwam. Op dat moment wilde ik niets liever dan opgenomen worden, iets wat ik eerder nooit gevoeld had. Maar na een lang gesprek op de EHBO werd ik toch weer naar huis gestuurd. Dat was moeilijk, vooral voor mijn kinderen. Gelukkig werd mijn zoontje vaak opgevangen door oma, terwijl mijn dochter me bleef steunen en zei: "Het komt wel goed, mama." Haar nuchtere kijk gaf me enorm veel kracht.

Na vier weken kreeg ik een afspraak met een psychiater. Samen met mijn man en schoonmoeder ging ik erheen. Tijdens dat gesprek vertelde ik dat ik Terbinafine gebruikte. De psychiater reageerde geschokt en legde uit dat deze medicatie de werking van antidepressiva kan verminderen. Ik stopte direct met de medicatie, en langzaam begon ik me beter te voelen.

Later hebben we dit besproken met de huisarts. Het bleek dat slechts 3% van de mensen die Terbinafine gebruiken in combinatie met antidepressiva zulke bijwerkingen ervaren. Helaas hoorde ik bij die kleine groep. Nu gaat het redelijk goed met me, maar een klein stukje angst blijft altijd aanwezig. Ik probeer er doorheen te komen, maar de ervaring van vorig jaar blijft in mijn achterhoofd – dat wil ik nooit meer meemaken.

Symptomen die ik ervaarde:

• Hartkloppingen
• Benauwdheid
• Angst om te stikken
• Trillen
• Onrust in mijn buik
• Het gevoel gek te worden

Vorige blog: Wat een week/ Max super goed rapport